Η εμφάνιση σακχαρώδη διαβήτη και υπεργλυκαιμίας μετά την χορήγηση διαφόρων φαρμάκων είναι ένα πού σοβαρό ζήτημα διότι αυξάνει τον κίνδυνο μικροαγγειακών και μακροαγγειακών διαταραχών, λοιμώξεων, διαβητικών κωμάτων και τον κίνδυνο θανάτου. Τα φάρμακα προκαλούν υπεργλυκαιμία μέσω διαφόρων μηχανισμών όπως μεταβολών στην έκκριση ή δραστικότητα της ινσουλίνης, άμεσης κυτταροτοξικής δράσης στα παγκρεατικά κύτταρα και αύξησης παραγωγής γλυκόζης. Κάποια από τα αντιυπερτασικά φάρμακα όπως τα θειαζιδικά διουρητικά και ορισμένοι β-απολειστές ενοχοποιούνται, ενώ φαίνονται ασφαλή οι αποκλειστές διαύλων ασβεστίου και οι αναστολείς του συστήματος ρενίνης – αγγειοτενσίνης. Τα υπολιπιδαιμικά φάρμακα προκαλούν επίσης υπεργλυκαιμία με χαρακτηριστικό παράδειγμα διάφορα παράγωγα στατινών που έχουν και δοσοεξαρτώμενη δράση. Το νικοτινικό οξύ επηρεάζει επίσης αρνητικά τον μεταβολισμό της γλυκόζης. Από τα αντιβιοτικά μεγάλες δόσεις κινολονών έχουν διαβητογόνο δράση και μπορούν να προκαλέσουν ακόμη και απειλητικές για τη ζωή επιπλοκές Οι αναστολείς προτεασών και σε μικρότερο ποσοστό της ανάστροφης τρανσκριπτάσης προκαλούν επίσης δυσγλυκαιμια. Το ίδιο και η πενταμιδίνη μέσω άμεσης κυτταροτοξικής δράσης. Η φενυντοίνη και το βαλπροϊκό οξύ προκαλούν επίσης υπεργλυκαιμία. Τα αντιψυχωσικά δεύτερης γενιάς σχετίζονται με υπεργλυκαιμία και ακόμη και κετοξέωση με μηχανισμό που σχετίζεται κυρίως με ινσουλινοαντίσταση. Τα αντικαταθλιπτικά χορηγούμενα σε υψηλές δόσεις συσχετίζονται με εμφάνιση διαβήτη. Ασθενείς που λαμβάνουν β-διεγέρτες δυνατόν να αναπτύξουν κετοξέωση ενώ και η θεοφυλίνη μπορεί να προκαλέσει υπεργλυκαιμία. Η χορήγηση κορτικοστεροειδών ιδίως σε υψηλές δόσεις δυνατόν να προκαλέσει διαβήτη. Η χορήγηση αναστολέων καλτσινευρίνης προκαλεί διαβήτη μέσω αναστολής έκκρισης ινσουλίνης. Αρκετοί χημειοθεραπευτικοί παράγοντες μπορούν να προκαλέσουν υπεργλυκαιμία. Υπεργλυκαιμία έχει συσχετισθεί με χορήγηση αντισυλληπτικών που περιέχουν μεγάλες δόσεις οιστρογόνων. Θεραπεία με αυξητική ορμόνη και ανάλογα σωματοστατίνης δυνατόν να προκαλέσει υπεργλυκαιμία. Οι κλινικοί ιατροί πρέπει να γνωρίζουν τα φάρμακα που δύνανται να προκαλέσουν διαταραχές γλυκόζης και να παρακολουθούν στενά αυτούς τους ασθενείς που λαμβάνουν τα φάρμακα αυτά
